Ανακύκλωση ξύλου... εκτός τόπου...

Θα πέσουν τα δέντρα να μας πλακώσουν

Το ξέρατε ότι δεν κάνουμε ανακύκλωση ξύλου στη χώρα μας; Και ενώ γίνονται παγκοσμίως εκστρατείες επί εκστρατειών για το περιβάλλον, η Ελλάδα, για ακόμη μια φορά, στο μεγαλείο της..

Θα ξεκινήσω το θεματάκι από την αρχή. Όλα τα μέλη της οικογενείας μου σεβόμαστε ιδιαίτερα το περιβάλλον και λόγω αυτού ανακυκλώνουμε τα πάντα. Εκτός από τα βασικά, χαρτί, αλουμίνιο, πλαστικό και γυαλί (έχουμε ειδικούς κάδους στο σπίτι μας), «ανακυκλώνουμε» τα ρούχα μας, το φαγητό μας, με λίγα λόγια δεν πετάμε τίποτα. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να αλλάξουμε τα ντουλάπια της κουζίνας. Πριν ακόμα αντικατασταθούν άρχισα να αναζητώ, μέσω internet, αρμόδιο φορέα για να τα δώσουμε προς ανακύκλωση. Οι εταιρείες που ασχολούνται με την ανακύκλωση ξύλου με παρέπεμψαν στο Δήμο, λέγοντάς μου ότι δεν κάνουν μεταφορές, ο Δήμος τους πηγαίνει τα προς ανακύκλωση ξύλα. Από τον Δήμο Πειραιά (φυσικά δεν απάντησαν στο αρχικό μου mail) -αφού έψαχνα τηλεφωνικώς τρεις μέρες τον υπεύθυνο- με ενημέρωσαν ότι δεν γίνεται ανακύκλωση ξύλου στη χώρα μας και με παρέπεμψε σε άλλο αρμόδιο τμήμα (στο τμήμα που συλλέγει τα απορρίμματα οικοδομών).

Η στιχομυθία μας με τον κύριο ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και θα την αναπτύξω αναλυτικά. Μου είπε ότι πρέπει να έρθει κάποιος να τα δει γιατί αν είναι πολλά πρέπει να πληρώσω (ήξερε ότι ήθελα να τα δώσω για ανακύκλωση αλλά δεν βρήκα άκρη). Τον ρώτησα αν είναι να πληρώσω κιόλας γιατί να μην τα πετάξω κρυφά σε διάφορους κάδους. Μου απαντάει φωνάζοντας, ε και γιατί δεν το κάνετε κυρία μου, γιατί μας πήρατε τηλέφωνο. Του λέω, εντελώς ψύχραιμα, κύριέ μου δείτε το λίγο σαν πολίτης το ζήτημα, κανονικά θα έπρεπε να παρακαλάμε να υπάρχει συνείδηση και θα έπρεπε να βοηθιούνται τέτοιου είδους πρωτοβουλίες. Αντιθέτως, με τον τρόπο σας, αναγκάζετε τον πολίτη όχι μόνο να αδιαφορήσει για το περιβάλλον αλλά και να δυσκολέψει και τη δουλειά σας. Κατάλαβε, και μου είπε ότι έχω δίκιο, αλλά έτσι λέει ο κανονισμός. Με τα πολλά -το συμβιβάσαμε το θέμα- μου είπε να τα αφήσω στους κάδους την τάδε ημέρα, βράδυ, για να περάσουν την επομένη πρωί πρωί να τα πάρουν -χωρίς οικονομική επιβάρυνση. Έπραξα ακριβώς όπως μου είπε. Τη συμφωνημένη ημέρα, το βράδυ, πήγα και τα άφησα στους κάδους, ακούγοντας και τα αναμενόμενα από τους γείτονες. Αν σας πω ότι μέχρι και σήμερα το πρωί που έφυγα από το σπίτι τα ξύλα ήταν εκεί..

Πρέπει να σημειώσω ότι αυτό που ανέφερα με τους γείτονες δεν είναι μικρό ζήτημα. Αρχικά, τα παίρνω κι εγώ η ίδια όταν ο κάθε ασυνείδητος αφήνει τα παλιά του έπιπλα στο πεζοδρόμιο και κάνει αδύνατη την πρόσβαση και γι’ αυτό το λόγο δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να το κάνω. Στην προκειμένη είχα αφήσει τα ξύλα, μέχρι να βρω που θα τα πάω, στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας μου, για να μην ενοχλώ κανέναν. Και κοίτα τώρα να δεις, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα και το περιβάλλον δεν βοήθησα και τους γείτονες ενοχλώ και έχουν κάθε δικαίωμα να μου κάνουν παρατήρηση και τελικά (ως συνήθως) κάποιος αναίτιος από το Δήμο θα παιδευτεί για να τα μαζέψει (μετά από κανένα μήνα).

Φυσικά και δεν πρέπει κάτι τέτοια να μας πτοούν, άλλωστε η συνειδητότητα «συμφέρει» αυτόν που την κατέχει, ασχέτως αν υπάρχουν αποδέκτες ή όχι. Δεχόμαστε επίσης ότι αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι στη χώρα μας, δεν γίνεται όμως να δεχόμαστε κάτι, τόσο λάθος, αμαχητί. Είναι υποχρέωσή μας να μην αφήνουμε τους απανταχού υπεύθυνους να την γλιτώνουν. Δεν μπορούμε να φτιάξουμε το σύστημα μπορούμε όμως να προκαλέσουμε την αιδώ (όσων διαθέτουν την αίσθηση της φυσικά).

ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΛΥΓΕΡΟΥ